ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΗΛ. ΝΤΑΛΙΑΝΗ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ
Α) Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου του 1846 μ.Χ. στη Σηλυβρία της Θράκης από τον Δήμο και τη Βασιλική Κεφάλα και ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά τους. Το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος.
Μικρός, 14 ετών, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος και κατόπιν ως παιδονόμος στο σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου. Κατόπιν πήγε στη Χίο, όπου, από το 1866 μ.Χ. μέχρι το 1876 μ.Χ. χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λίθειο.
Το 1876 μ.Χ. εκάρη μοναχός στη Νέα Μονή Χίου με το όνομα Λάζαρος και στις 15 Ιανουαρίου 1877 μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκονος, ονομασθείς Νεκτάριος, από τον Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο (1860 – 1877 μ.Χ.), και ανέλαβε τη Γραμματεία της Μητροπόλεως.
Το 1881 μ.Χ. ήλθε στην Αθήνα, όπου με έξοδα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου Δ’ (1870 – 1899 μ.Χ.), σπούδασε Θεολογία και πήρε το πτυχίο του το 1885 μ.Χ. Έπειτα, ο ίδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τον χειροτόνησε το 1886 μ.Χ. πρεσβύτερο και του έδωσε τα καθήκοντα του γραμματέα και Ιεροκήρυκα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Διετέλεσε επίσης πατριαρχικός επίτροπος στο Κάιρο.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Στις 15 Ιανουαρίου 1889 μ.Χ., χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Η δράση του ως Μητροπολίτου ήταν καταπληκτική και ένεκα αυτού ήταν βασικός υποψήφιος του πατριαρχικού θρόνου Αλεξανδρείας. Λόγω όμως φθονερών εισηγήσεων (αισχρών συκοφαντιών), προς τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο ταπεινόφρων Νεκτάριος, για να μη λυπήσει τον γέροντα Πατριάρχη, επέστρεψε στην Ελλάδα (1889 μ.Χ.).
Ο Σωφρόνιος πλησίαζε τα 90 χρόνια ζωής και είχαν ξεκινήσει οι διαδικασίες διαδοχής του. Ο λαός, που είχε ευεργετηθεί από το πολυποίκιλο έργο του Νεκταρίου (κυρίως φιλανθρωπικό αλλά και ποιμαντικό και αντιαιρετικό), επιθυμούσε την άνοδο του στον πατριαρχικό θρόνο, και σε συνδυασμό με την εύνοια του Σωφρονίου ο Νεκτάριος καθίστατο η πρώτη επιλογή. Οι αντίπαλοί του, γνωρίζοντας όλα αυτά, αποφάσισαν να τον παραμερίσουν, κατηγορώντας τον για υποκίνηση ανατροπής του Πατριάρχη Σωφρονίου, αλλά και με αόριστες ηθικές κατηγορίες. Επίσης, μερίδα κληρικών πίστευαν ότι η τακτική λιτότητας και πενίας της Εκκλησίας που ακολουθούσε ο Νεκτάριος ως επίσκοπος θα επηρέαζε την οικονομική κατάσταση του Πατριαρχείου, το οποίο χωρίς οικονομική ευρωστία θα γινόταν έρμαιο πολιτικών ή εθνικών σκοπιμοτήτων.
Η Αλήθεια είναι ότι ο Αγιος διώχθηκε εν ζωή από τους μασόνους κληρικούς του Πατριαρχείου της Αλεξάνδρειας, ακριβώς διότι δεν δέχθηκε να ενταχθεί στην μασονία και γι’ αυτό συκοφαντήθηκε, για να μην γίνει Πατριάρχης Αλεξανδρείας και επιφέρει την κάθαρση. Το 1891, δύο έτη μετά τις κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν και την απομάκρυνσή του από την Αλεξάνδρεια, στην κυβέρνηση ακόμα γίνονταν προσπάθειες για την αποπομπή του από τη θέση που κατείχε. Τότε αποκαλύφθηκε πλήρως το σχέδιο και η πλεκτάνη που είχε στηθεί σε βάρος του. Όλα ξεκίνησαν από την αποκάλυψη ότι δεν έπαιρνε τα χρήματα που του οφείλονταν και εργαζόταν αμισθί επί εποχής της επισκοπείας του.
Επίσης επειδή είχε φιλομοναχικό πνεύμα και ίδρυσε μοναστήρι, συκοφαντήθηκε ως προς την Ιερά Μονή στην Αίγινα, και από τον μασόνο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών), Μελέτιον Μεταξάκη, ο οποίος είχε κοσμικό φρόνημα και πολεμούσε τον μοναχισμόν. Ο Μελέτιος ήταν αυτός, ο οποίος άλλαξε το 1924 αντικανονικός το Ιουλιανό ημερολόγιο, το οποίο ακολουθούν έως σήμερα, το Άγιον Όρος και τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Μόσχας, Σερβίας και άλλες τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ο Άγιος κοιμήθηκε το 1920 με το Ιουλιανό ημερολόγιο.
α. Ο Άγιος και η ιεραποστολή του στην Ελλάδα
Διετέλεσε Ιεροκήρυκας Ευβοίας (1891 – 1893 μ.Χ.) Το 1892 και 1893 διορίστηκε ιεροκήρυκας στον νομό Λακωνίας ΚΑΙ Φθιώτιδος και Φωκίδας (1893 – 1894 μ.Χ.) Επίσης διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής στην Αθήνα (1894 – 1904 μ.Χ.). Ο Νεκτάριος πραγματοποιούσε διαρκώς περιοδείες σε χωριά και πόλεις κηρύττοντας, την ώρα που φίλοι του προσπαθούσαν να τον μεταθέσουν στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών. Όταν έγινε αντιληπτό, άρχισαν πάλι κάποιοι ψίθυροι, οι οποίοι τελικά δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τον Νεκτάριο από το να γίνει διευθυντής της αθηναϊκής θεολογικής σχολής της εποχής, που επί των ημερών του γνώρισε μεγάλη αίγλη.
Μετά τον θάνατο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου (1899 μ.Χ.), ο Νεκτάριος εκλήθη να τον διαδεχθεί, αλλά ο Άγιος αρνήθηκε, λόγω της ταπείνωσής του, αλλά και διότι ήξερε την κακή κατάσταση που βρισκόταν το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.
Στα κηρύγματα του, πλήθος λαού μαζευόταν, για να «ρουφήξει» το νέκταρ των Ιερών λόγων του.
Το 1904 μ.Χ. ίδρυσε γυναικεία Μονή στην Αίγινα, της οποίας ανέλαβε προσωπικά τη διοίκηση, αφού εγκαταβίωσε εκεί το 1908 μ.Χ., μετά την παραίτηση του από τη Ριζάρειο Σχολή.
Το 1908 παραιτήθηκε από τη σχολή για λόγους υγείας αλλά και γήρατος και αφοσιώθηκε στο μοναστήρι. Η χάρη του και η φήμη διαρκώς μεγάλωναν, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος δωρεών να κατευθύνεται στο μοναστήρι και μέσα σε 4 χρόνια να μεγαλώσει τόσο, φτάνοντας να έχει 15 μοναχές, χάρη στους προσκυνητές που είχαν αρχίσει να συρρέουν από όλη την Ελλάδα, ενισχύοντας με τις δωρεές τους την ανέγερση της μονής και του φιλανθρωπικού της έργου.
β. Τα Θαύματα εν ζωή του Αγίου
Η παρουσία του στην Αίγινα, συνδέθηκε με δύο γεγονότα, που τον κατέστησαν άμεσα λαοφιλή. Ο Νεκτάριος αρχικά θεράπευσε έναν δαιμονισμένο νέο κάτι που γρήγορα μαθεύτηκε. Οι χωρικοί τότε τον επισκέφτηκαν ζητώντας του να λειτουργήσει και να δεηθεί στον Θεό, διότι είχε 3 χρόνια να βρέξει στο νησί με αποτέλεσμα να έχει προκληθεί εκτεταμένη ανομβρία και οικονομική ζημία. Ο ίδιος με σύσσωμη την παρουσία των νησιωτών, λειτούργησε και την ίδια μέρα άρχισε να βρέχει, γεγονότα που εκλήφθησαν ως θεϊκά σημάδια από τους Αιγινίτες.
Έγραψε αρκετά συγγράμματα, κυρίως βοηθητικά του θείου κηρύγματος. Η ταπεινοφροσύνη του και η φιλανθρωπία του υπήρξαν παροιμιώδεις.
γ. Ο Θάνατος του Αγίου Νεκταρίου
Πέθανε το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου 1920 μ.Χ. Τόση δε ήταν η αγιότητά του, ώστε επετέλεσε πολλά θαύματα, πριν αλλά και μετά τον θάνατο του. Ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος στην Αίγινα.
Η ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1953 μ.Χ. και στις 20 Απριλίου του 1961 μ.Χ. με Πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διακηρύχτηκε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
δ. Η Συγγνώμη προς τον Άγιον Νεκτάριον, από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας
Το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας, με τον Πατριάρχη Πέτρο, ζήτησε συγγνώμη από τον Άγιον Νεκτάριον μετά από 100 περίπου χρόνια από την κοίμησή του και λίγα χρόνια μετά, τον Σεπτέμβριο του 2004, το Σινούκ το οποίο τον μετέφερε στο Άγιον Όρος καταρρίφθηκε, διότι ήθελαν να τον εκδικηθούν για αυτή του την πράξη.
Μόλις το 1998 και ένα χρόνο μετά την εκλογή του στον Πατριαρχικό θρόνο, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος Ζ’ απεκατέστησε συνοδικώς την κανονική τάξη περί του προσώπου του Αγίου Νεκταρίου, Μητροπολίτου Πενταπόλεως. Η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας εξέδωσε Συνοδικὴ διαγνώμη «πρὸς ἐκζήτησιν συγχωρήσεως παρὰ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου διὰ τὴν γενομένην εἰς αὐτὸν ἀδικίαν ὑπὸ τῶν προαπελθόντων πατέρων καὶ ἀδελφῶν τοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου Ἀλεξανδρείας».
Β) ΤΟ ΠΛΟΥΣΙΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ
Ο άγιος Νεκτάριος συγγράφων ύμνους προς την Παναγία. Εικόνα δια χειρός Φίκου
Ο Άγιος Νεκτάριος ήταν πολυγραφότατος και λόγιος της εποχής εξ ου και παρέδωσε πολυποίκιλο έργο, πραγματευόμενος πάσης φύσεως θέματα: Θεολογικά, κοινωνικά, παιδαγωγικά, ηθικά κλπ. Το έργο είχε αναγνωριστεί για τη σπουδαιότητά του, το ύφος του και πνευματικότητά του όσο ακόμα βρισκόταν εν ζωή από τον τύπο της εποχής αλλά και από την Πανεπιστημιακή κοινότητα.
α. Από το 1885-1890. Περίοδος Αιγύπτου
- Δέκα λόγοι δια την Μεγάλην Τεσσαρακοστή. Αλεξάνδρεια 1885
- Λόγος Εκκλησιαστικός εκφωνηθείς εν τω Ναώ του Αγίου Νικολάου εν Καΐρω την πρώτη Κυριακή του Τεσσαρακονθημέρου. Αλεξάνδρεια 1886
- Δύο λόγοι Εκκλησιαστικοί («Εις την Κυριακήν της Ορθοδοξίας, ήτοι περί πίστεως» και «Περί της εν τω κόσμω αποκαλύψεως του Θεού, ήτοι περί θαυμάτων») Κάιρον 1887
- Λόγοι περί εξομολογήσεως. Κάιρο 1887
- Περί των Ιερών Συνόδων και ιδίως περί της σπουδαιότητος των δύο πρώτων Οικουμενικών Συνόδων. Αλεξάνδρεια 1888
- Περί των καθηκόντων ημών προς το Άγιον Θυσιαστήριον. Κάιρο 1888
- Περί της εν τω κόσμω αποκαλύψεως του Θεού. Αλεξάνδρεια 1889
- Λόγος εκφωνειθείς εν τω Αχιλλοπουλείω Παρθεναγωγείο κατά την εορτήν των Τριών Ιεραρχών. Αλεξάνδρεια 1889
- Λόγος περί της προς το Άγιον Θυσιαστήριον προσελεύσεως. Αλεξάνδρεια
- Με πρωτοβουλία και με επιμέλειά του Αγίου εξεδόθηκε το βιβλίο του Ευγενίου Βουλγάρεως «Σχεδίασμα περί ανεξιθρησκείας». 1890
β. Από το 1892-1894. Περίοδος που ο Άγιος ήταν ιεροκήρυκας
- Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι της του Χριστού Εκκλησίας. 1892, Β΄ Έκδοση συμπληρωμένη.
- Τα παρ’ ημίν τελούμενα ιερά μνημόσυνα. 1892
- Περί της εν τω κόσμω αποκαλύψεως του Θεού. 1892, Β΄ Έκδοση συμπληρωμένη.
- Υποτύπωσις περί ανθρώπου. 1893
- Περί επιμελείας ψυχής (Ένδεκα ομιλίες). 1894
- Μελέτη περί των αποτελεσμάτων της αληθούς και ψευδούς μορφώσεως. 1894
- Επιμέλεια της έκδοσης του βιβλίου του Νεόφυτου Βάμβα «Φυσική Θεολογία και Χριστιανική Ηθική», Αλεξάνδρεια 1893
γ. Από το 1894-1908. Περίοδος που ο Άγιος ήταν Διευθυντής στη Ριζάρειο
- Ομιλίαι περί του Θείου χαρακτήρος και του έργου του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. 1895
- Ιερόν και Φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα. Τόμος Α΄ 1895, Τόμος Β΄ 1896
- Επικαί και Ελεγειακαί γνώμαι των μικρών Ελλήνων ποιητών. 1896
- Μάθημα Χριστιανικής Ηθικής. 1897
- Μάθημα Ποιμαντικής. 1898
- Ορθόδοξος Ιερά Κατήχησις. 1899
- Χριστολογία. 1901, εσώφυλλο 1990
- Μελέτη περί αθανασίας της ψυχής και περί των ιερών μνημοσύνων. 1901
- Ευαγγελική Ιστορία δι’ αρμονίας των ποιμένων των ιερών Ευαγγελιστών Ματθαίου, Μάρκου, Λουκά και Ιωάννου. 1903
- Προσευχητάριον Κατανυκτικόν. 1904
- Το γνώθι σ’ αυτόν. 1904, επανέκδοση:με απόδοση στη νεοελληνική από την Ευανθία Χατζή, εκδ. Άθως, Αθήνα, 2012
- Μελέτη περί της Μητρός του Κυρίου της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. 1904
- Μελέτη περί των Αγίων του Θεού. 1904
- Μελέτη περί μετανοίας και εξομολογήσεως. 1904
- Μελέτη περί του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. 1904
- Ιστορική μελέτη περί των διατεταγμένων νηστειών. 1905
- Θεοτοκάριον, ήτοι προσευχητάριον μικρόν. 1905
- Ιερατικόν Εγκόλπιον. 1907
- Θεοτοκάριον. 1907, Β΄ έκδοση επαυξημένη.
- Ψαλτήριον του προφητάνακτος Δαυίδ. 1908
- Επιμέλεια της έκδοσης του έργου του Αντιόχου μοναχού της Λαύρας του Αγίου Σάββα «Πανδέκτης των Θεοπνεύστων Αγίων Γραφών», 1906
Δημοσίευσε, επίσης, περιοδικά τις παρακάτω μελέτες
- Μελετίου Πηγά, «Δύο επιστολαί», Βυζαντινά Χρονικά, Πετρουπόλεως, Ι/1894
- «Ποιμαντικαί Ομιλίαι. Α΄ Περί της πολιτείας του ιερού κλήρου κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας». Ιερός Σύνδεσμος, 1895-96
- «Η αγωγή των παίδων και αι μητέρες». Ιερός Σύνδεσμος, 1895
- «Περί μεσαίωνος και Βυζαντιακού Ελληνισμού». Ιερός Σύνδεσμος
- «Τίνες οι λόγοι της μήνιδος των Δυτικών κατά του Φωτίου». Θρακική Επετηρίς, 1897
- «Περί του τις η αληθής ερμηνεία περί της ρήσεως του Αποστόλου Παύλου ‘η δε γυνή να φοβήται τον άνδραν’». Ανάπλασις, 1902
- «Μελέτη περί των αγίων εικόνων». Αναμόρφωσις, 1902
- «Θρησκευτικαί μελέται». Αναμόρφωσις, 1903-4
- «Περί όρκου». Ιερός Σύνδεσμος, 1906
- Επίσης, έγραψε 136 επιστολές στις μοναχές που εξεδόθησαν με τον τίτλο «Κατηχητικαί Επιστολαί προς τας μοναχάς Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Αιγίνης», 1984
δ. Από το 1908-1920. Περίοδος που ο Άγιος ήταν στο μοναστήρι στην Αίγινα
- Τριαδικόν. 1908
- Κεκραγάριον του Θείου και Ιερού Αυγουστίνου. τ.Α΄-Β΄,1910
- Μελέτη ιστορική περί των αιτιών του σχίσματος. Περί των λόγων της διαιωνίσεως αυτού και περί του δυνατού ή αδυνάτου της ενώσεως των δύο Εκκλησιών, της Ανατολικής και Δυτικής (τ. Α΄ 1911, τ. Β΄ 1912)
- Μελέται δύο. Α΄ Περί Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Β΄ Περί της Ιεράς Παραδόσεως (1913)
- Προσευχητάριον Κατανυκτικόν (β΄ έκδοση, 1913)
- Μελέτη περί των Θείων Μυστηρίων (1915)
- Μελέτη ιστορική περί του Τιμίου Σταυρού (1914)
- Χριστιανική Ηθική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας (β΄ έκδοση επαυξημένη, 1920)
- Περί Εκκλησίας («Εβδομηκονταπενταετηρίς της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής 1844-1919», 1920)
ε. Εκδόσεις μετά την εκδημία του Αγίου
- Θεία Λειτουργία του Αγίου και ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου (1955)
- Θρησκευτικαί Μελέται (1986)
στ. Ανέκδοτα έργα του Αγίου
- Μελέτη περί των αγίων λειψάνων
- Περί της αφιερώσεως τω Θεώ οσίων παρθένων και περί Μονών και μοναχικού βίου
- Εορτολογία της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας (Περί των Κυριακών του όλου ενιαυτού- Περί των ακινήτων και κινητών εορτών)
- Ιερά Λειτουργική
- Κεφάλαια πέντε περί των λειτουργικών βιβλίων
- Περί της εν πνεύματι και αληθεία λατρείας
- Ερμηνεία των Πράξεων των Αποστόλων
- Περί Ελληνισμού
- Εγκυκλοπαιδεία της φιλοσοφίας
- Ιστορίας εκκλησιαστικής μυστική θεωρία
- Χρηστομάθεια
- Νέον Πασχάλιον αιώνιον
ζ. Υμνολογία – υμνογραφία
Το πολυδιάστατο του χαρακτήρα του Αγίου Νεκταρίου αποκαλύπτεται και από το υμνολογικό και υμνογραφικό έργο του. Ο Άγιος Νεκτάριος αγαπούσε ιδιαίτερα την Υπεραγία Θεοτόκο και γι’ αυτό ειδικά συνέγραψε το θεοτοκάριον. Επίσης, επεσήμανε χαρακτηριστικά τη διαφορά μεταξύ τύπου προσευχής και λατρείας.
η. Υμνολογία
- Κεκραγάριον είναι τα τέσσερα βιβλία των Εξομολογήσεων του ιερού Αυγουστίνου, κατά μετάφραση Ευγενίου Βουλγάρεως, τα οποία ο Άγιος ανήγαγεν «από του πεζού λόγου εις τον έμμετρον»
- Ψαλτήριον είναι πάντες οι Ψαλμοί του Δαβίδ, τους οποίους ο Άγιος, «ενέτεινεν εις μέτρα ποικίλα, Θεού ευδοκούντος και εμπνέοντος, κατά τονικήν βάσιν».
θ. Υμνογραφία
- Θεοτοκάριον και Τριαδικόν είναι τα θεοτοκία και τριαδικά αντιστοίχως τροπάρια της Παρακλητικής, του Τριωδίου ή και λοιπών λειτουργικών βιβλίων, εντεταγμένα σε ενιαία ή πολυποίκιλα μέτρα.
ι. Αγιογραφία
Η μορφή του Αγίου Νεκταρίου στην αγιογραφία εμφανίζεται σε δύο φάσεις. Όρθιος και καθήμενος σε επισκοπικό θρόνο. Στη πρώτη περίσταση φέρει λιτή αμφίεση κρατώντας το ευαγγέλιο στο αριστερό χέρι και με το δεξί ευλογεί. Στη δεύτερη περίσταση φέρει αναστάσιμα άμφια και έχει στο δεξί χέρι το ευαγγέλιο ανοιχτό σε κάποιο ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ο Άγιος Νεκτάριος είναι σύγχρονος Άγιος με αποτέλεσμα να υπάρχουν φωτογραφίες με τη μορφή του.
ια. Υμνολογία
Απολυτίκιο (Ἦχος α΄)
Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον,
τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα ἀρετῆς φίλον γνήσιον,
Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ,
ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι.
Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυματώσαντι,
δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
ιβ. Λείψανα
Μετά από 33 έτη που το σώμα του Αγίου Νεκταρίου έμεινε ακέραιο, άρχισε να αποσυντίθεται. Σήμερα η τιμία Κάρα και τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Νεκταρίου φυλάσσονται στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος που ίδρυσε ο ίδιος στην Αίγινα.
Ένας αστράγαλος του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης βρίσκεται στο ομώνυμο Προσκύνημα Καμάριζας Λαυρίου και επίσης ένας σπόνδυλος του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης βρίσκεται στο ομώνυμο Προσκύνημα Χανίων Κρήτης.
ιγ. Κινηματογραφική ταινία
Το 1969 γυρίστηκε η ταινία “ο Άγιος Νεκτάριος, προστάτης των φτωχών” με τον Χρήστο Πολίτη ως άγιο Νεκτάριο.
Ο βίος του Άγιου Νεκτάριου Αιγίνης είναι το θέμα της ταινίας Ο Άνθρωπος του Θεού, η οποία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους τον Αύγουστο του 2021. Τον Άγιο στην ταινία ενσαρκώνει ο ηθοποιός Άρης Σερβετάλης.
Γ) ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
α. Η αλήθεια της πίστεως στον Χριστό
Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως
Συμβουλευτικοί λόγοι
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας τον 67ο Ψαλμό, αποδεικνύει την αλήθεια της πίστεως στον Χριστό με τη δύναμη του αποστολικού κηρύγματος λέγοντας:
«(Οι Απόστολοι) δεν υπερίσχυσαν αφού χρησιμοποίησαν όπλα ή δαπάνησαν χρήματα, ούτε με τη δύναμη του σώματος ούτε με πλήθος στρατού ούτε με κάτι άλλο παρόμοιο, αλλά με λόγο απλό, λόγο που είχε πολλή δύναμη. Διότι, πραγματικά, ήταν ανείπωτη δύναμη ο ψαράς και ο τελώνης και ο σκηνοποιός με απλά προστάγματα να ανασταίνουν νεκρούς, να βγάζουν δαίμονες, να απωθούν τον θάνατο, να αποστομώνουν τους φιλοσόφους, να ράβουν τα στόματα των ρητόρων, να υπερισχύουν απέναντι σε βασιλείς και άρχοντες και να επικρατούν σε κάθε γένος βαρβάρων και Ελλήνων· διότι κήρυτταν με εξουσία τον λόγο σε όλα τα μέρη της οικουμένης».
Για την αλήθεια της πίστεως του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού ο Νικηφόρος Θεοτόκης λέει:
«Η αλήθεια της χριστιανικής πίστεως έχει απόδειξη την τελειότητα των νόμων της, έχει το πλήθος των εξαίσιων θαυμάτων, έχει το κήρυγμα των Αποστόλων· έχει απόδειξη την επιστροφή των εθνών, έχει την μέχρι θανάτου ομολογία των μαρτύρων, έχει την χωρίς ανθρώπινη βοήθεια εξάπλωσή της σε λίγο διάστημα καιρού σε τόσα άπιστα και διεφθαρμένα έθνη· έχει τη νίκη των εναντίον της φοβερών και ακατανόητων διωγμών των εντελώς απάνθρωπων τυράννων, έχει τη μεταβολή των ανθρώπων, οι οποίοι από την έσχατη κακία έφτασαν στα ύψη των αρετών.
“Έχει ακόμη απόδειξη εξίσου ισχυρή τα βιβλία των Προφητών, τα οποία είναι τόσες σάλπιγγες που σαλπίζουν και βεβαιώνουν το μέγα μυστήριο της ένσαρκης οικονομίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτά είναι τα ασάλευτα θεμέλια της πίστεως στον Χριστό. Αυτά βεβαιώνουν τα άγια Ευαγγέλια, αυτά βεβαιώνουν και όσα άλλα δόγματα πιστεύουν οι Χριστιανοί. Αν ερευνήσει κανείς τα βιβλία των αγίων προφητών, σε αυτά βρίσκει τους λόγους που πείθουν τον νου του ανθρώπου, όχι μόνο ότι ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών, αλλά και ότι είναι αληθινά όλα όσα διδάσκουν γι’ αυτόν τα Ευαγγέλια».
Από το βιβλίο: Νεκταρίου Κεφαλά Μητροπολίτου Πενταπόλεως, Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα. Εν Αθήναις 1895, σελ. 8.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
O Aγιος Νεκτάριος για τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των Οικουμενικών Συνόδων
Αγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως
β. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι έχουν επιπλέον και τα εξής ιδιαίτερα προσόντα:
Α) Πρώτο ιδιαίτερο προσόν των Οικουμενικών Συνόδων είναι η αειζωΐα και αθανασία, δηλαδή το ότι ισχύουν και έχουν κύρος αιώνια, διότι έγιναν με τη χάρη και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και διότι σε αυτές κανόνας ήταν το απόλυτο αγαθό και η απόλυτη αλήθεια, τα οποία παραμένουν σταθερά στους αιώνες. Ότι όμως το Άγιο Πνεύμα φώτιζε τον νου των θείων Πατέρων που δογμάτισαν, αυτό το πιστεύουμε διότι είναι αψευδείς οι υποσχέσεις του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που υποσχέθηκε να μας στείλει τον Παράκλητο, ο οποίος θα μείνει για πάντα. «Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα να σας δώσει άλλον Παράκλητο, το Πνεύμα της αλήθειας, για να είναι μαζί σας για πάντα» (Ιω. 14:16). «Και εγώ θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες μέχρι τη συντέλεια του κόσμου» (Ματθ. 28:20). Και ότι τα όσα δογμάτισαν οι άγιες Σύνοδοι είναι λόγοι του Αγίου Πνεύματος το μαρτυρεί το κατά Ιωάννην Ιερό Ευαγγέλιο που λέει: «Το Πνεύμα το άγιο, ο Παράκλητος, που θα στείλει ο Πατέρας στο όνομά μου, εκείνος θα σας διδάξει τα πάντα και θα σας υπενθυμίσει όλα όσα σας είπα» (Ιω. 14:26). Αν λοιπόν πιστεύουμε ότι όλα όσα είπε ο Κύριος είναι νόμοι αμετάβλητοι, πρέπει να πιστεύουμε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που φώτισε και καθοδήγησε τους Αγίους που συγκρότησαν τις ιερές Συνόδους.
Β) Δεύτερο χαρακτηριστικό προσόν των ιερών Συνόδων είναι η αναμαρτησία και το αλάθητο. Διότι μόνο η καθολική (συνολική) Εκκλησία, την οποία εκπροσωπεί η Οικουμενική Σύνοδος, είναι η αλήθεια ή, κατά τον Απόστολο Παύλο, «ο στύλος και το θεμέλιο της αλήθειας» (Α’ Τιμ. 3:15). Ό,τι αποφασίσουν αυτές, αυτό αποφασίζει και το Άγιο Πνεύμα της αλήθειας. Διότι ο λόγος του Κυρίου «εκείνος θα σας διδάξει τα πάντα και θα σας υπενθυμίσει τα πάντα», κυρίως στην περίπτωση των Οικουμενικών Συνόδων επιβεβαιώνεται.
Η πεποίθηση αυτή της Εκκλησίας είναι αρχαιότατη και μαρτυρείται από τους αρχαιότατους Πατέρες της Εκκλησίας. Ο Γρηγόριος ο θαυματουργός μιλώντας για την τοπική Ιερή Σύνοδο στην Άγκυρα λέει: «μέχρι να αποφασίσουν κάτι από κοινού για αυτά τα θέματα οι Άγιοι που συνεδριάζουν, και πριν από αυτούς αποφασίσει το Άγιο Πνεύμα, διότι ο Θεός εμφυσά τη δικαιοσύνη Του στους αμέτρητους Ιερείς που συγκεντρώθηκαν σε σύνοδο». Αν λοιπόν ο άγιος Πατέρας κάπως έτσι εκφράζεται για μια τοπική Σύνοδο, δεν θα πει το ίδιο και για τις Οικουμενικές, καθώς δεν έχει να πει κάτι παραπάνω γι’ αυτές; Μήπως η Εκκλησία ανέκαθεν δεν αναγνώριζε μόνο εαυτήν αλάθητη και αναμάρτητη; Και πώς όχι, αφού αυτή είναι η μόνη εκλεκτή νύμφη του Κυρίου; (1)
Η Εκκλησία είναι η μόνη αναμάρτητη και αλάθητη και ως τέτοια μόνο αυτήν οφείλουν όλοι να αναγνωρίζουν· διότι τότε μόνο μπορεί και Οικουμενικές Συνόδους να συγκροτήσει και να δογματίσουν αυτές αλάθητο κανόνα. Αν η Εκκλησία δεν διαθέτει αυτό το ιδιαίτερο προσόν, οι Οικουμενικές Σύνοδοι δεν έχουν κανένα κύρος στις συνειδήσεις των πιστών.
Γ) Τρίτο ιδιαίτερο προσόν των Οικουμενικών Συνόδων είναι η υπεροχή και η αυθεντία, εξαιτίας των οποίων όχι μόνο προτείνει με συμβουλευτικό τρόπο τα δίκαια και τα αληθινά, αλλά και πειθαναγκάζει σε υποταγή αυτούς που είναι αντίθετοι επιβάλλοντας τις αρμόζουσες ποινές και κρίνοντας και ανακρίνοντας και Πάπες και Πατριάρχες και τους Αρχιερείς και Επισκόπους σε όλη τη γη και γενικά όλο τον κλήρο και τον λαό.
Δ) Τέταρτο και τελευταίο προσόν των Οικουμενικών Συνόδων είναι το να αποφασίζουν οριστικά και τελικά για κάθε ζήτημα που αναφύεται.
Ότι μόνο η Εκκλησία και οι Οικουμενικές Σύνοδοι διαθέτουν τα ιδιαίτερα αυτά προσόντα, τα οποία ήδη οικειοποιείται ο Μακαριότατος Πάπας, αυτό ανέκαθεν ήταν το καθολικό φρόνημα της Εκκλησίας.
Ο Ιεροσολύμων Κύριλλος δίνοντας τον ορισμό της καθολικής Εκκλησίας λέει: «Καθολική ονομάζεται η Εκκλησία, διότι καθολικά διδάσκει ανελλιπώς και ανεξαιρέτως όλα τα δόγματα που κατευθύνουν τους ανθρώπους στη γνώση για τα ορατά και τα αόρατα. Γι’ αυτό τον λόγο και από όλους τους ανθρώπους ο τελικός κριτής των εκκλησιαστικών υποθέσεων ανακηρύσσεται όχι η θεία γραφή αλλά η Οικουμενική Σύνοδος. Αυτού του τελικού κριτή η ψήφος και η απόφαση, σύμφωνα με τον ΣΤ’ κανόνα της Β’ Οικουμενικής Συνόδου, δεν υπόκεινται σε έκκληση (έφεση, διαιτησία) άλλου ανώτερου δικαστηρίου. Διότι, αν η έκκληση είναι προσφυγή από οποιοδήποτε δικαστήριο σε άλλο ανώτερο, σύμφωνα με το Θ’ βιβλίο των Βασιλικών τιτλ. α’, η αμφίβολη ψήφος των επισκόπων υπόκειται στη μεγαλύτερη έκκληση (2) των Μητροπολιτών· η αμφίβολη ψήφος των Μητροπολιτών υπόκειται στη διοίκηση του έξαρχου ή του Πατριάρχη, και αυτή του Πατριάρχη υπόκειται στην Οικουμενική Σύνοδο, όπου περατώνεται κάθε έκκληση.
Η Εκκλησία επομένως είναι ο ανώτατος κριτής που δικαιούται και μπορεί να αποφθέγγεται και να δογματίζει για τα πάντα. Αυτή στηρίζει τις πεποιθήσεις των πιστών και τους βεβαιώνει για την αλήθεια των διδασκαλιών που διδάχθηκαν. Ο ιερός Αυγουστίνος επιβεβαιώνοντας την αλήθεια αυτή λέει ξεκάθαρα: «Στο Ευαγγέλιο δε θα πίστευα, αν δε με έπειθε η αξιοπιστία της Εκκλησίας». Και πράγματι κανείς δεν θα πίστευε στην αλήθεια των τόσο παλαιών γραφών, αν δεν στηριζόταν στο αλάθητο της Εκκλησίας. Το αλάθητο αυτής είναι ο στύλος και το θεμέλιο της Ορθόδοξης πίστης. Αυτός που το σφετερίζεται, το αφαιρεί από την Εκκλησία –διότι, όπως είπαμε, δύο συγχρόνως αλάθητοι δεν μπορούν να συνυπάρξουν– και έτσι καταστρέφει την Εκκλησία.
Το να προσδοκούμε την αλήθεια από ένα πρόσωπο είναι κάτι το πολύ επικίνδυνο, διότι εισάγει την υποκειμενική γνώμη και δίνει χώρο στην αμφιβολία για το κύρος των προγενέστερων θεσπισμάτων. Ο ορθολογισμός γίνεται το μέτρο κάθε αποδεκτής αλήθειας, και δόγμα ό,τι η φαεινή διάνοια του ενός ανθρώπου θα αποφασίσει ως ορθό και λογικό. Με τον τρόπο αυτό στις Εκκλησίες δεν θα μιλούσε πλέον το Άγιο Πνεύμα αλλά το περιορισμένων δυνατοτήτων πνεύμα του ανθρώπου.
(1) Επομένως μεγάλο αμάρτημα διέπραξε ο Μακαριότατος Πάπας με το να κηρύξει τον εαυτό του αλάθητο και αναμάρτητο· διότι αφαίρεσε το πιο ωραίο στολίδι της Εκκλησίας, την πολυτιμότερη αρετή της Νύμφης του Χριστού. Με την αφαίρεση αυτής της αρετής η Αυτού Μακαριότητα εξευτελίζει και ατιμάζει την καθολική Εκκλησία του Χριστού, διότι της στερεί τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος που την φωτίζει και την καθοδηγεί, την οποία χάρη μάλιστα ο ίδιος ο Χριστός την υποσχέθηκε όταν είπε: «Όπου είναι δύο ή τρεις συναγμένοι στο όνομά μου, και εγώ είμαι ανάμεσά τους» (Ματθ. 18:20). Και δεν μπορεί να αρνηθεί την αντίφαση αυτή, διότι αποδεικνύεται από μόνη της. Διότι δεν είναι δυνατό να υπάρχουν δύο αλάθητα και αναμάρτητα και συγχρόνως να διαφωνούν.
Η καθολική Εκκλησία διαφωνεί με τον Πάπα· ή επομένως η Εκκλησία έχασε το αλάθητο ή ο Πάπας. Αν το έχασε η Εκκλησία, άρα ο Πάπας είναι το στόμα του Αγίου Πνεύματος, και έπαψε να πραγματοποιείται η υπόσχεση του Χριστού, ότι θα βρίσκεται ανάμεσα σ’ αυτούς που συγκεντρώνονται στο όνομά του. Η πράξη αυτή ήταν ανάξια του Μεγάλου Ποντίφηκα της Δυτικής Εκκλησίας και απέδειξε με αδιάσειστη μαρτυρία ότι η ανθρώπινη φύση ρέπει προς το λάθος και την αμαρτία.
Ο σφετερισμός (από τον Πάπα) του στολισμού της Εκκλησίας όχι μόνο δεν του προσφέρει καμιά δόξα, αλλά ούτε τιμή γενικά· μάλλον ανυποληψία και μομφή του προσάπτει, διότι το ξένο δεν κοσμεί παρά μόνο τον ιδιοκτήτη. Ο Μακαρ. Πάπας με το να σφετεριστεί τον στολισμό της Εκκλησίας δεν έγινε πιο ένδοξος απ’ ό,τι ήταν προηγουμένως. Το λαμπρό και ένδοξο ένδυμα του αλαθήτου με το οποίο κόσμησε τον εαυτό του δεν τον ανέδειξε λαμπρότερο από τον Λέοντα και τους άλλους προκατόχους του που δεν διέθεταν αυτή τη θεία αίγλη και που προσδοκούσαν την αλήθεια μόνο από τις ιερές Συνόδους, σαν από το μοναδικό στόμα της αλήθειας, την οποία όφειλαν να ακολουθήσουν και με κάθε τρόπο να υποστηρίξουν.
Το αλάθητο καταργεί τις Συνόδους, αφαιρεί από αυτές τη σημασία τους, τις ανακηρύσσει αναρμόδιες και διασαλεύει την εμπιστοσύνη των πιστών προς αυτές. Η ανακήρυξη του Πάπα ως αλάθητου διασάλευσε τα θεμέλια της Δυτικής Εκκλησίας, διότι έδωσε χώρο στις υπόνοιες σχετικά με την αυθεντία αυτών (των Παπών) και, δεύτερον, διότι την εξάρτησε από τη νοητική και πνευματική ανάπτυξη ενός ατόμου, του Πάπα, και η ιστορία μας βεβαιώνει περί της αναμαρτησίας αυτών. Με το αλάθητο ο Πάπας δεν έγινε πιο άγιος, διότι ο τίτλος δεν επιδρά στο ήθος, ούτε απάλλαξε τον εαυτό του από τις ανθρώπινες αδυναμίες, διότι «εν αμαρτίαις συνελήφθη και εν αμαρτίαις εκύησεν αυτόν η μήτηρ του».
(2) Στο πρωτότυπο κείμενο, εδώ και στο τέλος της παραγράφου, έχει τη λέξη Εκκλησία, ωστόσο πρέπει να πρόκειται για τυπογραφική αβλεψία, αφού ο λόγος είναι για την έκκληση δικαστηρίου (Σ.Ε.).
Από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου «Περί των Ιερών Συνόδων», που το συνέγραψε το 1888, όταν ήταν Αρχιμανδρίτης στην Αλεξάνδρεια (δημοσίευση στο περιοδικό «Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία» 38-39, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 39).
Δ) Βιβλιογραφία
- Μεγάλος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας
- Ροδάνθη Ανδρουλιδάκη – Πετράκη, Ευάγγελος Πετράκης: «Ο Άγιος Νεκτάριος ως εκκλησιαστικό διοικητικό στέλεχος: Γραμματέας και Πατριαρχικός Επίτροπος Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, Μητροπολίτης Πενταπόλεως, Διευθυντής Ριζαρείου, Ιδρυτής Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Αιγίνης», Ηράκλειο Κρήτης, 2011
- Σοφοκλής Δημητρακόπουλος: «Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως: Η πρώτη αγία μορφή των καιρών μας. Ιστορική βιογραφία βασισμένη σε αυθεντικές πηγές». Αθήνα 2000.
- Σώτος Χονδρόπουλος: «Ο Άγιος του αιώνας μας», Εκδόσεις «Καινούργια Γη», Αθήνα, 2003
- «Ο Γυναικείος Μοναχισμός και ο Άγιος Νεκτάριος»: Πρακτικά Συνεδρίου, Αίγινα, 9-11 Σεπτεμβρίου 1996, Αθήνα,1998
- «Άγιος Νεκτάριος Ο Πνευματικός, Ο Μοναστικός, Ο Εκκλησιαστικός Ηγέτης»: Πρακτικά Συνεδρίου, Αίγινα, 21-23 Οκτωβρίου 1996, Αθήνα, 2000
- Χρίστος Γ. Ρώμας: «Ο Άγιος Νεκτάριος της Αίγινας», εκδ. Σαββάλας, Αθήνα, 2004
- Αχιλλεύς Χαλδαιάκης: «Δύο χειρόγραφα τοῦ Θεοτοκαρίου τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου», ἀνάτυπον ἐκ τοῦ περιοδικοῦ Θεολογία (τόμ. ΞΕ΄ [1994], τεῦχος Β΄, σσ. 355-394), Ἀθῆναι 1994.
- του ιδίου: «Ἡ μουσικότης τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου», ἀνάτυπον ἐκ τοῦ περιοδικοῦ Ὁ Ἐφημέριος (ἔτος ΜΔ΄ [1995], ἀριθμ. 13, σσ. 313-316), Ἀθήνα 1995.
- του ιδίου: «῾Ο ῞Αγιος Νεκτάριος καὶ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴν ποίηση καὶ τὴν μουσική». Εἰσαγωγικὸ σχεδίασμα στὴν ποιητική-μουσικὴ διάσταση τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, [Ἀθῆναι 1998], σσ. 176.
- του ιδίου: «Ὁ Πενταπόλεως Νεκτάριος Κεφαλᾶς· ἕνας μουσικώτατος ἅγιος τοῦ ἐκπνέοντος αἰῶνός μας», Θεοδρομία. Τριμηνιαία ἔκδοση ὀρθοδόξου διδαχῆς, ἔτος Α’, τεῦχος 3, Ἰούλιος-Σεπτέμβριος 1999, σσ. 37-52.
- του ιδίου, «Ἡ ἀγάπη τοῦ ἁγίου Νεκταρίου διὰ τὴν μουσικὴν καὶ τὴν ποίησιν», Ἅγιος Νεκτάριος· ὁ πνευματικός, ὁ μοναστικός, ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης. Πρακτικὰ διορθοδόξου θεολογικοῦ ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου ἐπὶ τῇ ἑκατονπεντηκονταετηρίδι (1846-1996) ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ ἁγίου Νεκταρίου (Αἴγινα, 21-23 Ὀκτωβρίου 1996), ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγ. Τριάδος (Ἁγ. Νεκταρίου) Αἰγίνης, Ἀθῆναι 2000, σσ. 485-515.
- του ιδίου, «Ἅγιος Νεκτάριος· ὁ μελῳδὸς ἱεράρχης», Ἡ Αἰγιναία. Περιοδικὴ πολιτιστικὴ ἔκδοση, τεῦχος 4, Αἴγινα, Ἰούλιος-Δεκέμβριος 2001, σσ. 70-75.
- του ιδίου, «Τρία κείμενα γιὰ τὴν ὑμνογραφία τοῦ Νεκταρίου Κεφαλᾶ. Α΄ Παρατηρήσεις ἐπὶ παρατηρήσεων», Νέα Ἑστία, ἔτος 80ο, τόμος 160ος, τεῦχος 1794, Νοέμβριος 2006, σσ. 888-895.
- μητρ. Κίτρους Βαρνάβας, «Νεκτάριος. Ο Κεφαλάς. Μητροπολίτης Πενταπόλεως.Όσιος», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.9 (1966), στ. 397-399.
- Βικιπαίδεια
This article opened my eyes, I can feel your mood, your thoughts, it seems very wonderful. I hope to see more articles like this. thanks for sharing.