Όσιος Βεδέας ο Ομολογητής
ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΗΛ. ΝΤΑΛΙΑΝΗ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΒΕΔΕΑ
Ο Ορθόδοξος Όσιος Bede (Βεδέας) γεννήθηκε στη Νορθμπρία της Αγγλίας το 673 μ.Χ. Σε ηλικία επτά ετών εισήλθε στη μονή του Γιάρροου, όπου σπούδασε και παρέμεινε καθ’ όλο τον βίο του, χωρίς ποτέ να απομακρυνθεί από τα όρια αυτής. Όπως εξάγεται από τα συγγράμματά του και από άλλες μαρτυρίες, ανάλωσε τον βίο του και όλη την ενεργητικότητά του στην μελέτη των Αγίων Γραφών, στην ακριβή τήρηση των Κανόνων της μοναχικής πολιτείας, τη διδασκαλία και τη συγγραφή. Οι θεολογικές του εργασίες, κυρίως ερμηνευτικές, ήσαν εμβριθείς και εξετιμώντο πολύ, αλλά ο Όσιος Βεδέας κατέστη περίφημος κυρίως ως ιστορικός. Το υπό τον τίτλο «Ιστορία της Εκκλησίας της Αγγλίας και του Αγγλικού λαού» έργο του, είναι η σπουδαιότερη πηγή για την πριν από αυτόν ιστορική περίοδο της Βρετανίας και της Εκκλησίας αυτής. Συνέθεσε, επίσης, ύμνους και άλλα ποιήματα, επιστολές, διάφορες ομιλίες και συνέθεσε το «Μικρόν Μαρτυρολόγιον» με ιστορικές σημειώσεις.
Ο Όσιος Bede ήταν ο πρώτος, ο οποίος συνέγραψε στην αγγλική γλώσσα. Εκτός των προσόντων του αυτών ήταν προ πάντων άνθρωπος του Θεού, ευλαβής, ταπεινός, αγνός στην ψυχή και το σώμα.
Την τελευταία ημέρα της ζωής του, όταν πλέον είχε εντελώς εξαντληθεί, ένας από τους μαθητές του, του υπενθύμισε ότι απομένει το τελευταίο κεφάλαιο του Ιωάννου προς ερμηνεία. «Γράφε, τέκνον μου», είπε ο Όσιος και άρχισε να υπαγορεύει. Όταν το κεφάλαιο τελείωσε, ο ετοιμοθάνατος αδελφός αποχαιρέτησε όλους τους μοναχούς, στους οποίους διένειμε μικρά δώρα ως ευλογία, στράφηκε προς το ναό, όπου καθημερινά προσευχόταν επί εξήντα συναπτά έτη, πρόφερε τους λόγους «Δόξα τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι» και παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Θεού το 735 μ.Χ.
Η ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ Η ΨΕΥΔΟ-ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΤΗΣ
Τότε οι Άγγλοι ήταν ακόμη Χριστιανοί Ορθόδοξοι, εκτός των ειδωλολατρών, καθότι η σημερινή Αγγλικανική αίρεση, παρουσιάστηκε πολύ αργότερα τον 16ον αιώνα μετά το παπικό σχίσμα του 867-1054 και με την δημιουργία του προτεσταντισμού τον 16ο αιώνα. Η Αγγλικανική αίρεση πήρε πολλά στοιχεία και από την αίρεση του παπισμού (όπως το Φιλιόκβε) και από την αίρεση του προτεσταντισμού και Καλβινισμού – ΘΕΩΡΩΝΤΑΣ Ως ΣΥΜΒΟΛΙΚΆ ΑΡΚΕΤΆ ΜΥΣΤΉΡΙΑ – και έφτασε στο κατάπτυστο σημείο να παντρεύει τους ομοφυλόφιλους και να τους χειροτονεί και Επισκόπους, όπως ομοίως και τις Γυναίκες, οι οποίες ουδέποτε έλαβαν ιεροσύνη δια του ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Και όμως ο αιρετικός πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιος ο Μεταξάκης ο δημιουργήσας το ημερολογιακό σχίσμα, και ο επίσης Πατριάρχης Αθηναγόρας (και οι δύο ήταν μασόνοι 33 βαθμού), είχαν αναγνωρίσει την ψευδή Ιεροσύνη των Αγγλικανών, όταν μάλιστα οι Αγγλικανοί έχουν αποκοπεί από την ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ και επίσης δεν δέχονται την Ιεροσύνη ως μεταβίβαση και διαδοχή από τον ίδιο τον Χριστό προς τους Αποστόλους και τους Επισκόπους. Δηλαδή αρνούνται εν γένει την Αποστολική Διαδοχή, αλλά δέχονται την δική τους αιρετική ψευδο-ιεροσύνη, η οποία προήλθε από προτεστάντες και παπικούς σε μία αμφισβητούμενη τελετή, ακόμη και από την ίδια την αγγλικανική εκκλησιαστική ιστορία, αφού οι συμμετέχοντες δεν δέχονταν ούτε οι ίδιοι την ιδική ιεροσύνη και δεν είχαν αποστολική διαδοχή.
Ο Βασιλικός θρόνος της Αγγλίας βασίζεται στο Αγγλικανικό δόγμα και μάλιστα ο πατέρας του Κάρολου ο Βασιλέας Φίλιππος, ενώ αρχικά ήταν Έλληνας και Ορθόδοξος Βασιλέας, στην συνέχεια αρνήθηκε την Ορθόδοξη πίστη και έγινε Αγγλικανός για να νυμφευθεί την Βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ και να γίνει διάδοχος του Αγγλικού θρόνου.
Σύμφωνα με την Εκκλησιαστική Ιστορία του Β. Στεφανίδου (Εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 614-621), περιγράφετε το παναιρετικό σύμπλεγμα της Αγγλικανικής αιρέσεως και προς τον παπισμό και τον προτεσταντισμό. “Τούτον διεδέχθη ο υιός αυτού Κάρολος ο Α’ (1625). Αμφότεροι εκληρονόμησαν και ενίσχυσαν τας απολυταρχικάς και θεοκρατικάς ιδέας Ερρίκου του Η’ και είχον τάσεις εις τον καθολικισμόν. Σύμβουλος και συνεργάτης αυτών υπήρξεν ο Γουλιέλμος Λώδ (Laud, επίσκοπος Λονδίνου 1628, αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας 1633), εισαγαγών νέα καθολικά στοιχεία εις την λατρείαν και την θεολογίαν.
“Κατά την εποχήν ταύτην επήλθε μεταβολή της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Η ομολογία των 42 και των 39 άρθρων της Εκκλησίας ταύτης δεν δέχεται την ιερωσύνην ως μυστήριον, ή, κατά τινας, δέχεται μεν αυτήν ως μυστήριον, αλλ’ όχι υπό του Χριστού ιδρυθέν (άρθρον 25ον). Πρώτος ο κληρικός Ριχάρδος Μπάγκροφτ (Bancroft, βραδύτερον επίσκοπος Λονδίνου και αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας), εν τω ναώ του Αγίου Παύλου (Cross, 15 Φεβρ. 1579, επί βασιλίσσης Ελισάβετ), δια λόγου πολεμών τους Πουριτανούς {πρεσβυτεριανούς – ίδε § 45), εκήρυξεν, ότι οι επίσκοποι ωρίσθησαν υπό του Χριστού ως διάδοχοι των Αποστόλων˙ αρχικώς μόνον αυτοί έχουσι την εξουσίαν της εκκλησιαστικής διοικήσεως και χειροτονίαν, η δε διακοπή της αποστολικής διαδοχής αίρει ολοτελώς το ιερατείον και τα μυστήρια (εκτός του λόγου, τυπωθέντος μετά ταύτα, μεταγενέστεραι συμπληρώσεις). Άλλοι ηκολούθησαν αυτόν. Αφετέρου ο έχων ανθρωπιστικόν ενδιαφέρον βασιλεύς Ιάκωβος ο Α’, συμφώνως προς τας απολυταρχικάς και θεοκρατικάς ιδέας αυτού, έγραψεν εις τον υιόν Κάρολον: «ο Θεός σε εδημιούργησε μικρόν Θεόν» (συγγραφή υπό την επιγραφήν «Βασιλικόν δώρον» — αι λέξεις ελληνιστί, 1598). Ούτω το επισκοπικόν και το βασιλικόν αξίωμα εθεωρήθησαν θείας προελεύσεως και στενώς προς άλληλα συνδεδεμένα. Αύτη είναι η έννοια της λεγομένης «Υψηλής Αγγλικανικής Εκκλησίας» (το όνομα παρουσιάσθη μετά το 1662), η οποία συνεπληρώθη και επεκράτησε δια του μνημονευθέντος Καντερβουρίας Γουλιέλμου Λώδ. Εν αντιθέσει προς το ασκητικόν πνεύμα των Πουριτανών, εξετιμώντο ιδιαιτέρως αι κοσμικαί απολαύσεις και συνιστώντο επιτρεπόμεναι τέρψεις, χοροί, σπορ και τα όμοια (Book of Sports, εκδοθέν υπό του βασιλέως, 1618).
ΑΚΥΡΗ Η ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ
Ο Πάρκερ, έγγαμος κληρικός, εχειροτονήθη αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας υπό τεσσάρων επισκόπων εκ της εποχής Εδουάρδου του ΣΤ’, των οποίων δύο μεν είχον χειροτονηθεί κατά τον μετερρυθμισμένον τρόπον της εποχής εκείνης, δύο δε, κατά τον λατινικόν ρυθμόν, των οποίων είς ήτο πρώην επίσκοπος (ο Barlow). Η χειροτονία έγινεν εν τω παρεκκλησίω του αρχιεπισκοπικού μεγάρου κατά τον μετερρυθμισμένον τρόπον (17 Δεκεμ. 1559), συμφώνως, βεβαίως, προς το νέον Ευχολόγιον, το οποίον προ εξαμηνίας είχεν εκδοθεί. Άγγλοι παπικοί βραδύτερον (μετά τριακονταετίαν) ισχυρίσθησαν ότι η χειροτονία έγινεν εν καπηλείω «ελλιπής την μορφήν και βλάσφημος την τέλεσιν»…
Απαραίτητον στοιχείον της εγκύρου χειροτονίας είναι, ότι η Εκκλησία πρέπει να δέχεται ειδικήν ιερωσύνην˙ αλλά τα καλβινίζοντα άρθρα της αγγλικανικής Εκκλησίας παρέχουσι δυσκολίας, προκειμένου να ευρεθή, αν οι χειροτονήσαντες τον Πάρκερ, ως αντιπρόσωποι της αγγλικανικής Εκκλησίας, είχον την έννοιαν της ειδικής ιερωσύνης, της οποίας στερούνται αι προτεσταντικαί Εκκλησίαι” (ίδε ανωτέρω σημ. 1). βλ. ((Χρήστου Ανδρούτσου, Το κύρος των Αγγλικών χειροτονιών, 1903, σελ. 66. Κ. Δυοβουνιώτου, Περί της ενώσεως της Αγγλικανικής Εκκλησίας μετά της Ορθοδόξου, 1932, σελ. 14 κ. εξ. Δ. Μπαλάνου, Περί του κύρους των Αγγλικανικών χειροτονιών, 1939, σελ. 77. Γερμανού Στρινοπούλου, Die Beziehungen der Orthodoxen Kirche zu den anderen Kirchen, «Ekklesia» 1939, σελ. 141. Αλιβιζάτου, To κύρος της ιερωσύνης της Αγγλικανικής Εκκλησίας, 1940, σελ. 121 και εξής)).
Ορθά ο καθηγητής Βασίλειος Αντωνιάδης, εν εφημερίδι της Κωνσταντινουπόλεως, κρίνων την μνημονευθείσαν διατριβήν του Χρήστου Ανδρούτσου “Το κύρος των Αγγλικών χειροτονιών, 1903, σελ. 66”. , θεωρεί ως άκυρη την Αγγλικανική ψευδο-ιεροσύνη και λέει ότι οι Αγγλικανοί όταν μετανοούν και έρχονται στην Ορθοδοξία θα πρέπει να βαπτίζονται και να θεωρείτε ως άκυρη η “ιεροσύνη τους” και έτσι διετύπωσε τας επομένας τρεις θεμελιώδεις αρχάς: α) Η δήλωσις της σημερινής Αγγλικανικής Εκκλησίας, ότι δέχεται την ειδικήν ιερωσύνην, οσονδήποτε επίσημος και αν είναι, δεν δύναται να αντικαταστήση την πίστιν της Αγγλικανικής Εκκλησίας, την οποίαν αντεπροσώπευον την εποχήν εκείνην οι χειροτονήσαντες τον Πάρκερ και την οποίαν αντεπροσώπευε και ο Πάρκερ χειροτονήσας εννέα επισκόπους. Αν εκείνοι δεν εδέχοντο ειδικήν ιερωσύνην, η αποστολική διαδοχή έχει πλέον διακοπεί, και δεν ωφελεί η σημερινή πίστις. β) Η άκυρος χειροτονία (ως και πάν άλλο άκυρον μυστήριον) μόνον δια της επαναλήψεις του μυστηρίου δύναται να αρθή, ουδεμία δε οικονομία είναι δυνατόν να άρη αυτό, διότι άλλως η οικονομία μεταβάλλεται εις μυστήριον και, μάλιστα, εις το μυστήριον των μυστηρίων, αντικαθιστών οιοδήποτε άλλο μυστήριον.
Προκειμένου περί εγκύρου, αλλ’ αντικανονικής χειροτονίας (ουχί «ακύρου» αλλ’ «ακυρωσίμου») δύναται να ισχύση οικονομία και εφαρμογή οιασδήποτε συμπληρωματικής τελετής, γ) Ο ισχυρισμός, ότι η Εκκλησία αποφαίνεται μόνον οσάκις πρόκειται να εισέλθωσιν εις αυτήν αλλόδοξοι κληρικοί, είναι φαινομενικός και εσφαλμένος. Διότι με τον τρόπον, με τον οποίον θα δεχθή αυτούς, δεικνύει συγχρόνως ποιαν γνώμην έχει περί των μυστηρίων της αλλοδόξου Εκκλησίας. Εφόσον δεν επαναλάβη το μυστήριον της χειροτονίας, κατ’ αδήριτον λογικήν ανάγκην, δεικνύει, ότι την ιερωσύνην της Εκκλησίας εκείνης δεν θεωρεί άκυρον, αλλ’ έγκυρον, οσονδήποτε και αν αποφεύγη να το ομολογήση φανερά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΣΜΟΥ
Όσιος Θεοφάνης γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1815 μ.Χ. στο χωριό Τσερνάφσκα της επαρχίας Ορλώφ της Ρωσίας. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Γεώργιος Γκοβόρωφ. Ο πατέρας του ήταν ιερέας. Από μικρός δέχθηκε την ευεργετική επίδραση, που εξασκεί στην ψυχή το εκκλησιαστικό περιβάλλον, με τις εικόνες, τις ψαλμωδίες, τις ακολουθίες, τις τελετές. Ο ίδιος έγραφε ότι το περιβάλλον αυτό αποτελεί ισχυρότατο παράγοντα για τη σωστή αγωγή της παιδικής ψυχής.
ο Έγκλειστος
ΛΕΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΑΙΡΕΣΗ
“Η αλήθεια του Θεού, η ακέραιη και καθαρή και σωτήρια αλήθεια, δεν βρίσκεται ούτε στους παπικούς ούτε στους προτεστάντες ούτε στους αγγλικανούς ούτε στον κήρυκά σας. Βρίσκεται μόνο στην μία, αληθινή Εκκλησία, την Ορθόδοξη. Είναι γεγονός ότι όλοι οι άλλοι, ενώ βρίσκονται στην πλάνη, πιστεύουν ότι αυτοί κατέχουν την αλήθεια. Η αλήθεια όμως βρίσκεται μακρυά απ’ αυτούς.
Οι παπικοί που πρώτοι αποσχίσθηκαν από την Εκκλησία, θεωρούν ότι αποκλειστικά με το μέρος τους είναι η αλήθεια.
Οι προτεστάντες που κατηγόρησαν την χρεοκοπία των παπικών σε πολλά σημεία, αντί να επιστρέψουν στην αλήθεια, απομακρύνθηκαν περισσότερο από τους παπικούς. Δεν θεμελίωσαν την καινούργια τους πίστι πάνω στην αλήθεια του Θεού, αλλά πάνω στις αιρετικές σοφιστείες τους. Όσο κι αν ισχυρίζονται ότι κατέχουν την αλήθεια, βρίσκονται πολύ μακριά απ’ αυτή.
Στους Άγγλους δεν άρεσε ο γερμανικός προτεσταντισμός και οικοδόμησαν δικό τους, στα μέτρα τους, σύμφωνα με τις δικές τους απόψεις και όχι σύμφωνα με τις αιώνιες αλήθειες που αποκάλυψε ο Θεός. Απομακρύνθηκαν ακόμη πιο πολύ από την σωστή πίστι, προσπαθώντας να την προσεγγίσουν με ανθρώπινα μέσα.
Και στον αγγλικανισμό και στον προτεσταντισμό ξεφύτρωσαν αργότερα πολλές παραφυάδες. Τα σχίσματα και οι αιρέσεις πολλαπλασιάσθηκαν. Κάθε νέα παραφυάδα καυχιόταν ότι επιτέλους βρήκε την αλήθεια. Στην πραγματικότητα όμως βυθιζόταν περισσότερο στο ψέμα και στο σκοτάδι. Αναζητούσαν όλοι την αλήθεια όχι εκεί που ο αληθινός Θεός την τοποθέτησε, αλλά στις δικές τους σοφιστείες. Γι’ αυτό δεν ανακάλυψαν την αλήθεια, αλλά εγκολπώθηκαν διάφορες σκιές της αλήθειας. Στις σκιές θεμελίωσαν την ομολογία πίστεώς τους, το πιστεύω τους. Ανάμεσα σ’ αυτές τις σκιές βρίσκεται και το περιεχόμενο του κηρύγματος που τώρα σας ελκύει, όπως μου γράφετε.
Ενώ λοιπόν στην Δύσι πολλαπλασιαζόταν η αίρεσις και διαρκώς ξεφύτρωναν ποικίλες κακοδοξίες, περισσότερο ή λιγότερο πλανεμένες, στην Ανατολή παρέμενε αμετάβλητη στην πίστι της η Ορθοδοξία, η αληθινή Εκκλησία που σαν θησαυροφυλάκιο περιέχει την θεία αλήθεια. Η Ορθοδοξία πιστεύει και περιφρουρεί την αλήθεια που ανήγγειλε ο ίδιος ο Θεός και φύτεψαν οι άγιοι απόστολοί Του. Εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, τα τέκνα της αληθινής Εκκλησίας, διατηρούμε την θεόσδοτη και μόνη αλήθεια και μένουμε ασάλευτοι στην πίστι μας. Ενώ πέρασαν τόσοι αιώνες, διατηρήθηκε αλώβητη και αναλλοίωτη η αλήθεια στους κόλπους της Ορθοδοξίας και έφθασε μέχρι σε μας, όπως κηρύχθηκε από τον Θεό και τους αγίους αποστόλους Του. Στέκεται η αγία μας Εκκλησία στην αλήθεια, γι’ αυτό στεκόμαστε και μεις σ’ αυτή. Χρεωστούμε ευγνωμοσύνη στον Κύριο που ευδόκησε να γεννηθούμε στους κόλπους της αληθινής, Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ενώ σεις από μικρός γαλουχηθήκατε με την αιωνόβια αλήθεια, ο ψευδοκήρυκάς σας μόλις χθες διδάχθηκε την πλάνη. Ωστόσο αυτός δεν διστάζει παντού να διακηρύττη την κακοδοξία του, ενώ σεις χωρίς καμία διάκρισι στραφήκατε προς αυτόν και κινδυνεύετε ν’ αποκοπήτε από την αγία Εκκλησία και από την αλήθεια του Θεού. Η αλήθεια αυτή ζούσε στην πίστι των πατέρων μας, των πάππων και προπάππων μας, όλων γενικά των ρώσων από την ημέρα που φωτίσθηκαν, την εποχή του ισαποστόλου αγίου Βλαδιμήρου, εδώ και χίλια περίπου χρόνια.
Πόσους και πόσους αγίους δεν ανέδειξε η αγία Εκκλησία μας, που δέονται υπέρ ημών ενώπιον του Κυρίου! Πόσοι και πόσοι δεν ευαρέστησαν στον Θεό και δεν πλημμύρισαν με την Θεία Χάρη, όπως φανερώνουν τα άφθαρτα λείψανά τους που είναι σκορπισμένα σε όλη την ρωσική γη! Και ξαφνικά έρχεται αυτός ο ψευδοκήρυκάς σας, που μόλις χθες πλανήθηκε στο ψέμα και βυθίστηκε στο σκοτάδι, και προσπαθεί να σας αποσπάση από την αγία αυτή χορεία…
Αλλά ας πάμε ακόμη πιο πέρα. Η ίδια ομολογία πίστεως και ο ίδιος δρόμος σωτηρίας ακολουθείται και από τους Έλληνες, από τους οποίους λάβαμε το φως της Ορθοδοξίας. Μελετήστε την ιστορία τους και δια μέσου πολλών αιώνων θα φθάσετε μέχρι των Οικουμενικών Συνόδων που υποστήριξαν και επιβεβαίωσαν τα δόγματα της πίστεώς μας, την οικουμενική αλήθεια. Μελετήστε την ιστορία των Συνόδων που συγκροτήθηκαν μέχρι τον Μ. Κωνσταντίνο και παντού θ’ αντιληφθήτε την ίδια αλήθεια να εγκολπώνεται από αναρίθμητα πλήθη πιστών και να βασιλεύη στα πέρατα της οικουμένης.
Ας προχωρήσουμε ακόμη πιο πέρα. Μελετήστε τους αιώνες των διωγμών μέχρι την εποχή των αγίων αποστόλων. Θα διαπιστώσετε και εκεί την ίδια ομολογία πίστεως και τον ίδιο δρόμο της σωτηρίας, που και μεις τώρα ακολουθούμε. Και αυτό που δίδασκαν οι άγιοι απόστολοι, το παρέλαβαν από τον Κύριο. Και ό,τι έλεγε και έκανε ο Υιός, το έλεγε και το έκανε σύμφωνα με την εντολή του Πατρός μέσα στο μυστήριο της Αγ. Τριάδος.
Να από που ξεκινά η πίστις μας! Να που είναι η πηγή της! Να πως ανέβλυσε από τα βάθη της θεότητος! Να πως έρρεε δια μέσου των αιώνων και έφθασε μέχρι σε μας! Και αυτή την θεία και αιωνόβια πίστι ήσασταν έτοιμος να την πετάξετε και να την αντικαταστήσετε με το ψέμα, το οποίο διαλαλεί ο ψευδοκήρυκάς σας, που μόλις χθες εξαπατήθηκε! Υπάρχει σ’ αυτό καμιά λογική; «Απάνθισμα Επιστολών» Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου“, “Η ΑΝΤΙΜΕΤΏΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΏΝ”.
Εδώ, ο Όσιος Θεοφάνης, αναφέρεται στον συγκεκριμένο αιρετικό κήρυκα, και αναφέρει λίγα πράγματα από την ιστορία. Συγκεκριμένα του λέγει, ότι στο παρελθόν είχε έλθει ένας Αγγλικανός κήρυκας κι είχε πάρει με το μέρος του αρκετούς κυρίους και κυρίες, (όπως αναφέρει), οι οποίοι όμως δυστυχώς, ήταν αστήρικτοι στην Ορθόδοξη πίστη. Τους δελέασε λοιπόν με τα όμορφα και ευγενικά λόγια του και δυστυχώς τους έκανε να παρεκκλίνουν από την ασφαλή Οδό της σωτηρίας που κηρύττεται και διδάσκεται και βιώνεται μέσα στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Όσιος Βεδέας ο Ομολογητής, ας ΓΙΝΕΙ ΑΙΤΙΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ…
0 Σχόλια