Περικλέους Ηλ. Νταλιάνη Θεολόγου
Βιογραφία
Ὁ Νικόλαος μᾶλλον ὤφθη τῷ θρόνῳ
Κόσμον παρασχὼν ἢ παρ᾽ αὐτοῦ λαμβάνων.
Ο Νικόλαος ο Β’, ο Χρυσοβέργης (και όχι Γραμματικός, όπως τον αναφέρει ο Άγιος Νικόδημος), διαδέχτηκε στον Πατριαρχικό θρόνο τον παραιτηθέντα Πατριάρχη Αντώνιο τον Γ’ (984 – 995 μ.Χ.).
Κατα την περίοδο της πατριαρχείας του οργανώθηκε η βυζαντινή ιεραποστολή για την διάδοση του Χριστιανισμού στη Ρωσία το 988 μ.Χ., η οποία υπήχθη στην διοικητική δικαιοδοσία του Οἰκουμενικού Πατριαρχείου.
Ο Εκχριστιανισμός των Ρώς
Ο εκχριστιανισμός της Κιέβινης Ρωσίας, θεωρείται από πολλούς ιστορικούς ως το χρονικό σημείο δημιουργίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτός συνέβη το 988 όταν ο Ρώσος πρίγκιπας Βλαδίμηρος Α΄ ο Μέγας και ο λαός του βαπτίστηκε από κληρικούς που απέστειλε το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, στου οποίου τη δικαιοδοσία παρέμεινε η Ρωσική Εκκλησία για τους επόμενους έξι αιώνες (μέχρι το 1686).
Η Ρωσία γίνεται νέο Πατριαρχείο
Μετά την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1453, η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία έγινε αυτοκέφαλο τμήμα του ανατολικού χριστιανισμού και το 1589 ο μητροπολίτης Μόσχας διεκδίκησε και πήρε τον τίτλο του πατριάρχη.
.Η Μητρόπολη Κιέβου και πάντων των Ρως ήταν ιστορική Εκκλησία, η οποία αναπτύχθηκε εντός του κράτους των Ρως του Κιέβου (και, σε μεγαλύτερη κλίμακα, στη Ρουθηνία). Σύμφωνα με την παράδοση, οι καταβολές της ανάγονται στη βάπτιση του Πρίγκιπα Βλαδίμηρου Α’ του Μεγάλου, το 988[17], παρά το γεγονός ότι ο Χριστιανισμός είχε διαδοθεί στην ευρύτερη περιοχή αρκετό καιρό νωρίτερα. Η Μητρόπολη αυτή παρέμεινε στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως έως τα τέλη του 17ου αιώνα.
Το 1722 η Μητρόπολη Κιέβου έγινε de facto μια από τις επισκοπές του Πατριαρχείου Μόσχας, όταν ο Μέγας Πέτρος διόρισε τον Βαρλαάμ (Βονιάτοβιτς) στο βαθμό του αρχιεπισκόπου και όχι του μητροπολίτη. Ο Πατριάρχης Διονύσιος ο Δ’ έδωσε την δικαιοδοσία στον Πατριάρχη της Μόσχας να χειροτονεί και να εκλέγει τον Επίσκοπο Κιέβου. Στις 27 Οκτωβρίου 1990, η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Μόσχας παραχώρησε αυτονομία στην Αρχιεπισκοπή Ουκρανίας.
Επίσης σημαντικό ρόλο έπαιξε η Ρωσία στην προστασία του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης από την τουρκική βία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν ο Πατριάρχης Διονύσιος ο Ε,’ κήρυξε την Εκκλησία «εν διωγμώ» στις 4 Οκτωβρίου 1890, έκλεισε τις εκκλησίες που ανήκαν στο Πατριαρχείο και σταμάτησε κάθε ιεροπραξία από τις 3 Οκτωβρίου έως τις 24 Δεκεμβρίου 1890[6]. Με τον τρόπο αυτό προκλήθηκε όξυνση στις σχέσεις του Πατριαρχείου με την Πύλη, αλλά και η παρέμβαση του Τσάρου της Ρωσίας, ο οποίος απείλησε με πόλεμο σε περίπτωση που δε διατηρούνταν τα πατριαρχικά προνόμια. Έτσι η Πύλη υποχώρησε και στις 24 Δεκεμβρίου 1890 εξήγγειλε ότι τα προνόμια του Πατριαρχείου παρέμεναν σεβαστά[.7]
Εν τη γενέσει της η ρωσική εκκλησία διατήρησε τη βυζαντινή παράδοση της αλληλεπίδρασης με την κοσμική εξουσία επιτρέποντας στην κρατική γραφειοκρατία να συμμετέχει ενεργά στις διοικητικές υποθέσεις της εκκλησίας. Τούτος ο έντονος βυζαντινισμός μαζί με το γεγονός ότι η Ρωσία παρέμεινε μετά τον μεσαίωνα για μακρό χρονικό διάστημα απομονωμένη από τη Δύση, κράτησε ουσιαστικά τη ρωσική εκκλησία ανέπαφη από τις ιστορικές εξελίξεις της Αναγέννησης και της Μεταρρύθμισης. Η εμμονή δε στο παραδοσιακό τυπικό προκάλεσε ισχυρές αντιδράσεις στη νεοτερικότητα Ουκρανών κληρικών κατά τον 17ο αιώνα να εισάγουν δογματικές και λειτουργικές μεταρρυθμίσεις με αποτέλεσμα την εκδήλωση σχίσματος στην εκκλησία[17] καθώς και την εμφάνιση του κινήματος των Παλαιών Πιστών, λόγω κακής αντιγραφής των λειτουργικών κειμένων… και επίσης της ψευδοσυνόδου του 1666 (με τον αριθμό του αντιχρίστου όχι τυχαία), η οποία προσπάθησε να νομιμοποιήσει τόσο δυτικές επιδράσεις, όσο και την Ουνία μαζί με το Παπικό βάπτισμα, το οποίο τότε γινόταν ακόμη από τους περισσότερους Λατίνους με τίς τρεις καταδύσεις και όχι με ράντισμα όπως γίνεται σήμερα, αλλά όμως η σύνοδος αυτή προσπάθησε να το επιβάλλει κατ’ ακρίβειαν και όχι κατ’ οικονομίαν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σχίσμα τότε στην Ρωσική Εκκλησία, όπως έγινε και αργότερα επί κομμουνισμού με την δημιουργία των Ρώσων της διασποράς. Ο Άγιος Νίκων Πατριάρχης Μόσχας προσπάθησε να διορθώσει τα λειτουργικά κείμενα με βάση το πατριαρχικό τυπικό καθώς και την λάθος συνήθεια των παλαιόπιστων να κάνουν το σταυρό με τα δύο δάχτυλα. Όμως η παρεμβάσεις του τσάρου Αλεξίου υπέρ της αναγνώρισης του Παπικού βαπτίσματος, έφερε την ρήξη μεταξύ του Τσάρου και του Πατριάρχου Νίκων, καθώς και την καθαίρεση του Νίκωνα από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως…(βλ. Περικλέους Ηλ. Νταλιάνη, “Η Ρωσική σύνοδος του Αντιχρίστου, 1666”)…
Η Ουκρανία και το σημερινό σχίσμα
. Αρχικά η έδρα του Πατριάρχη της Ρωσίας ήταν το Κίεβο, αλλά όταν αυτό καταλήφθηκε από τους Πολωνούς Ουνίτες, η έδρα μεταφέρθηκε στην Μόσχα. Η Ουκρανία είναι δημιούργημα του Εβραίου Λένιν (και των άθεων Μπολσεβίκων), ο οποίος ήθελε να κάνει την Ουκρανία το Ισραήλ της Ευρώπης. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κάνοντας εισπήδηση στα εδάφη του Πατριαρχείου της Μόσχας, απέδωσε ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΆ το 2019 την ψευδή αυτοκεφαλία στους σχισματικούς του Κιέβου και όχι στην κανονική Ουκρανική Εκκλησία του Αρχιεπισκόπου Ονουφρίου, με στόχο την αποδυνάμωση της Μόσχας ως Τρίτης Ρώμης, αλλά και για να εξασφαλίσει τα αμερικανικά σχέδια για την απόσπαση της Ουκρανίας προς το ΝΑΤΟ…. Από τότε η κανονική Ουκρανική Εκκλησία διώκεται και με τον νόμο ΖΕΛΈΝΣΚΙ!!! Το τραγικό είναι ότι επίσης το Φανάρι απέδωσε την ψευδοαυτοκεφαλία στην σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων και όχι στον κανονικό Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος Ιωάννη, την ίδια ώρα που διώκει με αστυνομικά μέτρα την γνήσια Ιερά Μονή Εσφιγμένου και επίσης έχει υπό διοικητική σκλαβιά τις Αρχιεπισκοπές Αμερικής, Αυστραλίας και Καναδά. Ω της υποκρισίας!!!
Περικλής Ηλ. Νταλιάνης Θεολόγος
Πηγές Ορθόδοξος Συναξαριστής, Εκκλησιαστική Ιστορία, Βικιπαίδεια, Περικλέους Ηλ. Νταλιάνη” Το Ουκρανικό κακοκέφαλο” Α’ και Β’ Τόμοι, Αθήνα 2019 – 2020.
Αγιογραφίες
Άγιος Νικόλαος Β’ ο Χρυσοβέργης
Άγιος Νικόλαος Β’ ο Χρυσοβέργης
0 Σχόλια